Jesień mamy w pełni ! Oddychamy jej atmosferą ; zimnymi nocami , chłodem mglistych poranków, ostatnimi ciepłymi promieniami. Ostatnimi błękitami nieba , ale i szarugą. Bliskość końca roku , coraz bliższą się staje . Upływ czasu . Czy doskwiera ?

Ostatkiem nadziei wierzyć chcemy , że nasz klimat nie sprzyja napierającej , obcoplemiennej SZARAŃCZY.

W tej edycji nie ma charakterystyk przedstawianych Poetów. Zawsze przecież można dopytać .

 

 

                                       LUDMIŁA JANUSEWICZ

 

 

                                                 JOHNY WALKIER

 

 

Stał i czekał. Czekał już któryś dzień z rzędu.

Wczoraj padało. Powinna się pojawić.

Tyle razy czekał na nią.

Ona pojawiała się jak zawsze piękna i znikała, nie mógł

przewidzieć, jak długo zabawi.

Za każdym razem podejmował swój trud, jego obsesją

było zobaczyć świat z góry.

Nie wiadomo skąd mu to przyszło do głowy, ale odkąd

pamiętał, chciał się wspiąć na sam jej szczyt.

Ile razy próbował tego dokonać, tyle razy przedsięwzięcie

to kończyło się niepowodzeniem.

Z początku myślał, że to wina koloru łuku po którym się

wspinał, doszedł jednak do wniosku, że nie miało to

znaczenia.

Wszyscy wokoło wiedzieli o jego pasji, miał nawet

 

przezwisko, z początku wstydził się tego, później zaczął

być z tego powodu popularny i przyjaźń z nim, z Johnem

Walkerem zaczęła być w cenie.

Nie rozumiał swego przydomku, imieniem tym ochrzcił

go stary delfin.

Nie mógł dociec dlaczego konik morski miałby nosić taką

ksywkę, na pytania zadawane ojcu chrzestnemu słyszał

niezmiennie: - To imię do ciebie pasuje.

Stał i czekał.

Wreszcie ukazała się wspaniała i piękna.

 

Odczekał chwilę i zaczął się wspinać

 

 

                               SPACER NAD MORZEM - UCIERANIE PIASKU

 

 

Na niebie białe chmurki

pół nieba jasne i prześwietlone

drugie pół usłane gęstymi chmurami

wyściełającymi całą płaszczyznę

mięsistą masą

 

W oddali ciemniejsza o ton barwa

od jasnej szarości gołębiej

do miękkiego grafitu

 

Wiatr rozkołysał morze

 

W ciepłe bezwietrzne dni

białą pianę widuje się jedynie na brzegu

gdy fala wytraca pęd

a rozpędzone krople wody następują na siebie

kłębią się i pienią

Fala staje się na moment puszysta

za chwilę znika cofając się

 

Ten ciągły ruch

to nieustanne zamieszanie

następowanie kropli na siebie

to pracowite przesuwanie piasku

powoduje

że staje się on coraz bardziej okrągły i

coraz bardziej delikatny

 

Morze pracowicie uciera piasek

przenosi go

zabiera z powrotem

jak skąpiec który przypadkiem odkrył

przed nami swoje karby

porywa żółte ziarenka piasku

wyścieła nimi dno

 

W taki dzień

widać białą pianę daleko od brzegu

to wiatr tworzy mgiełkę wody

unosi ją

napowietrza

i spienia

 

Woda opada na grzbiet fali

a tam z powrotem wiatr swoim podmuchem

unosi ją jeszcze raz

i jeszcze raz

 

Fala potulnie zdąża do brzegu

dopiero na plaży wyładowuje swój gniew

pieniąc się i szumiąc

 

 

 

                                    DYTYRAMB NA CZEŚĆ ELEKTRYCZNOŚCI

 

 

Podobno

nasze myślenie i odczuwanie

to określony stan napięcia

elektrycznego

Kolory

to fale świetlne o określonej długości

a zapas sił witalnych równa się

ładunkowi elektrycznemu

Ale i tak wokół nas więcej

nieograniczonego

niż przewidział pan

Newton

 

                                                       *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *

 

 

                                                             RENA STARSKA

 

 

 

                                                               Duszno od bezmiłości                  

 

 

 

       kochanie

siedzę tak sobie i rozmyślam

rzeka wciąż łzami mokra

powiedz mi jak no jak

pozbierać się mam

przestrzeń wypełniłeś szczelnie

wyparłeś nawet tlen a oddech

spłycony nierówny i duszno

od nadmiaru bezmiłości

umierają nawet ptaki

jak żyć mam kochanie no jak

wciąż płynę rzeką a łzy

one są bez wartości

monety szczęścia

na wyspie której nigdy

i nigdzie nie było

szepcze wiatr w poskręcanych

konarach smutkiem rozpostartym

żaglem łodzi nieistniejącej

duszno od bezmiłości

ptaki trzepocą skrzydłami

zastyga pełnia księżyca

konam kochanie

 

 

C) Rena Starska, 26/09/2015

 

 

 

 

                                                    STROF - POETA KRAKOWSKI

 

 

 

 

                         Zabawki

 

 

                                      Anatomia

 

Wolno słońce przetacza godziny południa; czerwiec

dogasa w wilgotnym dole wybranym, by założyć

jakieś fundamenty, i dopiero noc, nastając, przerwie

udręczone syczenie wapna, ukośny lot pszczoły.

Dając w zamian rzeczy czemu innemu właściwe:

żar tytoniu wchodzący w mięśnie fantastycznych zwierząt,

które, zbudowane z dymu, żyją krótko i nieprawdziwie

,
I, jeśli czegoś w ogóle, to siebie samych – jako i my – strzegą.

 

 

                                   Liczone na palcach

 

 

Tyle lat temu... Liczone na palcach

przedmioty sporu,

w sytuacji, gdy tańcząc

jakiś pogański bóg To z

 

boginią Owo

spotykają się w ogrodach na schadzce i płodzą

kolejnego potomka.

 

Jedna świata połowa

w deszczu; druga zaś tymczasem półkula

otwiera się, przechodząc przez filtr lasu jak przez ocean, i nasiąka

wilgotnym granatem

.
W dłoniach świat cały jak owoc

roztapia się i formuje,

chciałoby się wierzyć, na nowo,

znalazłszy potwierdzenie swych reguł w wyjątkach.

 

                                   Zabawki

 

W tamtym pokoju, gdzie do dziś jeszcze czerwień

dywanu parzy na stopach dziecka delikatną skórę,

trzeba mieć zawsze tych kilka godzin w rezerwie,

by wyprowadzić natarcie, poprawiając kaburę ,

choć pas z dermy się zgubił. Colt również. Trzeba będzie strzelać

z patyka, a tak dobrze na masie perłowej

leżał palec. Wiadomo, gubić się to przejaw

dorosłości. Cudzy, nigdy nasz, los jest jak przypowieść.

Gdyśmy przy tym: na półkach w broszurze wydane

przypadki Tecumseha obok Ammonitów

losu – dziwne zrządzenie ręki. Pod kolekcją szklanek

leżą wyniki badań z recytatywem „nie wykryto”.

(W barku, który otworzysz, jeśli klucz przekręcisz

w odwrotną stronę, słowacki rum i jemna, również syfon

pozbawiony nabojów, bezbronny i senny,

na podobieństwo pamięci samotnie wysycha).

Lato ciemnieje. Biurkiem idą ruskie,

w radiu za ścianą gra „Moskwa z melodią

i piosenką”. Cień cebul kołuje nad wózkiem

bez resorów i wwierca się w skaj jak płacz niemowląt.

Jest tu i czarny kredens – dyliżans z Zachodu,

z którego ze śliwkami skrzynki nie zabrano

przez nieuwagę lub z innego zupełnie powodu

zostawiono do podziału kowbojom i Indianom.

Rośnie wycięta lipa, brzęczą pszczoły całkiem

nieświadome swojego nieistnienia. Potem

przejeżdża na wstecznym auto lub dwa. I cisza. Czarne strzałki

jaskółek zwiastują minioną w zeszłym wieku słotę.

A po kwadransie jesień; półmrok się zakrada

w każdą szparę w podłodze albo właśnie stamtąd

dobywa się ta mgła zawiązująca nam oczy, gdy rusza defilada

kariatyd tracących głowę pod kolejową rampą

 

                                                      Przyczyna

 

Gdzie pies kulawy łasi się do cienia

(rzeka wyrasta tuż obok i płynie

ku widmom wiosek nieznanych z imienia,

ale świadczących o pierwszej przyczynie),

w ciszy się toczą kamyki i asfalt

kończy swój szary żywot przy wzniesieniu,

którego akt strzelisty skrywa nazwa

bardziej przyziemna; i nie wiedzieć czemu

owijasz głowę tym lnianym pejzażem

i nieść się dajesz zmierzchającym żaglom.

Na wielkiej szali ciężar twój odważy

cisza, co uczy być z dala i pragnąć.

 

 

 

 

                                         ADAM  KADMON

 

 

 

* * * * *

 

Niczym  konia ze stajni

Nie potrafię wyprowadzać

Swojej własnej narracji

Krzyczy

Wierzga

Uzdę szarpie

Czuję jak opada w obłęd

Potykając się o banał

Kolejnego progu

Sprawność

Nie czyni mistrza .

 

 

 

                                        Co będzie za moment

 

 

W tym wieku powinien

być śledzony czas

Napływ imigrantów w TĘ

ziemię

Popkultura zmieniająca

cywilizację w dom

bezdusznych  lalek

światła najgłośniejszych

ramp

gdzie wielu mądrych

ludzi  wyczynia ku uciesze

gawiedzi

frywolne

intelektualne fikołki

Koniec naszego świata

ma gębę krwawego

błazna w cudacznym

zawoju tolerancji

wobec błazeńskiej

kreacji

 

 

 

                  DYSFUNKCJA

 

       W tej łodzi nie popłynę zbyt długo,

chociaż dno i pokład suchy.

Niby płynie , toczona prze fale.

lecz nie posuwa się wcale.

Wiatr zaklęciom załogantów 

                            głuchy .

To jest życie , a nie pila ludo. *

 

 

  * łac. - gra w piłkę.

 

 

 

 

                                         NA  DESER

 

 

                             Krzysztof Gąsiorowski ( 1935 - 2012  )

                              Orientacja poetycka  HYBRYDY

 

 

 

                                       Po całym mieszkaniu...

 

Po całym mieszkaniu, po

sufitach i po ścianach

nocami spaceruje

moja stara,

naga

maszyna do pisania

i wystukuje urywane zdania:

nieposkromiony żal...

samotność nie do pokonania...

ironia przemijania...

I są to tylko słowa.

Słowa. Tylko że o takich słowach

ludzie pisują długie

i smutne powieści

o jedynym, ostatnim życiu oraz

o niezliczonej śmierci.

(1975)

 

                                      Abym

 

Abym – zdążył

 

wysupłał się

z zobowiązań, przebrnął zaległości, dopisał,

skrócił, wyrzucił

poczęte książki, zaciągnął nowe

długi i miłostki,

 

przemyślał kilka podejrzeń

co do istoty rzeczy, przypomniał sobie

przeszłe, a nawet przebiegłe kobiety...

 

- musiałbym chyba być bożą trzodą

ośmiornic,

 

którym obcy jest Grzech Pierworodny,

grzech osobności i skończoności;

 

które nie śpią, nie jedzą;

za to, popijają morze i niestrudzenie

kartkują falę za falą.

(2005)

 

 

 

 

                                   ***

Jeszcze przed świtaniem,

oby cichutko, aby nie zbudzić

dzieci i utyskiwań żony,

 

nie płosząc wiernego krzesła,

co dotąd czekało przy biurku,

aż zdrzemnęło się w drzewie,

 

wstać i podejść do okna i

dotknąć ciemności.

 

A potem zawrócić do lustra

i zobaczyć w nim – tę pustą noc,

i pokój, i w jego ciemnych oknach

za sobą jarzące się

światełko.

 

I tak stać, nieruchomo,

jeszcze przez chwilę,

niemal wierząc,

że lustro się zabliźni.

(2001)

 

 

                      Językoznawstwo na poziomie elementarnym

 

Zaprawdę, powiadam Wam, tam

w dzieciństwie, a nawet w młodości, wśród

przymiotników i przysłówków niema jeszcze

rzeczy i ludzi.

 

Z widnokręgu rodziców, których zobaczymy

najpóźniej, wyłaniają się – rodzą się w bólach

rzeczowniki: laska ze srebrną gałką – czyli ciotka,

ołówek i okulary z nauczyciela, Tadzik to piłka,

Agatka – płacz z piegami...

 

Z czasem wszystko staje się coraz mniej

niewinne. Świat zaczyna poruszać się. Czasowniki.

Goni nas miejscowy osiłek. Adiunkt zezuje.

 

Krystyna stale się spóźnia. Pomińmy, dyszącą,

podstarzałą, stale podpitą Wandę, z jej rozpalonym

do białości brzuchem i jej czasownik.

 

Bardzo, bardzo mozolnie lepimy

coś sensownego z tych części mowy. Toporny

Golem wciąż sprząta nasze podwórko, donosi

wodę i bywa, z braku kogoś lepszego – kochany...

 

Któregoś dnia cały ten wszechświat

nagle się zapada. Wracają do słownika,

który był na początku – nasze miłości,

małżeństwa, dyplomy, ordery, choroby,

lęki i urazy. I odzyskują porządek

alfabetyczny.

 

Idziesz potem zatłoczoną ulicą, rozglądasz się,

patrzysz na pomijających cię ludzi...I zagarniają cię

nieodparte abstrakcje: odraza, litość i współczucie.

(2001)

 

 

                                Marksistowska teoria literatury[2]

 

Czyta Rilkego, miotając się

w bezsilnej zazdrości. Tego mu brakowało.

Ten Rilke. Mogący już milczeć

Mężczyzna po czterdziestce. Kiedy to

- co wiedzą kobiety – aby być, być należy

bogatym i sławnym. Ba!

 

Schludny, zadbany, o nienagannych manierach

(nie musi, jak Cyprian N., codziennie prać jedynych

białych rękawiczek), wyniosły egotyk, pomiędzy

posilnym śniadaniem a wystawną kolacją przy

świecach spacerujący całymi godzinami

po morskim wybrzeżu, gdzie zamieszkiwał w wieży,

nie płacąc czynszu, nasłuchujący

w ciszach, które otwierają skwir mew

- czy ktoś doń nie zawoła z ordynków anielskich…

 

Czyta Rilkego, myśląc

jednocześnie o tych nieszczęsnych szaleńcach,

co w rozprężeniu zmysłów: narkotyki, alkohol,

kobiety, piękne choroby…, pod przewodem gruźlicy

i kiły, w halucynacjach z głodu, bezdomnych

(„…gdy zmierzch zapada, przez otwarte okna słychać,

Jak kolację jedzą obcy ludzie…” – próbują dotrzeć tam,

gdzie ryb niemota uzyskuje brzmienie

niektórych fragmentów z Norwida, poety który wierzył,

że wierszami zasłuży i zarobi na życie,

no i był umarł w przytułku, a to nas już wzrusza,

no i nic nie kosztuje.